CLUB NIEUWS, A-KERN NIEUWS

"JOSKE EN ZIJNEN BEERSCHOT"

Vandaag neemt Beerschot met een mooie plechtigheid in het Olympisch Stadion afscheid van Jos Vanhout. "Joske" overleed maandag op 89-jarige leeftijd en kon terugblikken op meer dan 80 supportersjaren, die hij de laatste decennia perfect cumuleerde met zijn taken als materiaalmeester. In die periode groeide hij uit tot veruit de beroemdste materiaalman in het Belgische voetbal. En tegelijkertijd ook tot "Mister Beerschot". Want hij en (bijna) niemand anders mag/mocht op het Kiel het woord "clubliefde" gebruiken en zich als "clubambassadeur" profileren. Joske was een echte Antwerpenaar: groot bakkes, klein hartje, rechttoe rechtaan, iemand die de vele ups en downs van Beerschot euforisch en gezond kritisch benaderde. Iedereen op het Kiel luisterde naar de Jos want hij had altijd - allez, toch vaak - gelijk. We gaan 'zijne parlee', zijn kwinkslagen, gewoon zijn aanwezigheid op het Kiel missen. Uitwuiven doen we hem met enkele van zijn uitspraken over "zijnen" Beerschot waarin zijn grote en onvoorwaardelijke liefde voor onze club duidelijk naar voor komt. 

"Ik geniet weer met volle teugen van het leven op den Beerschot", vertelde hij in 2015 toen de wederopstanding van KFCO Beerschot Wilrijk zich al twee jaar op gang had getrokken.  "Na het faillissement van 2013 was ik er echt van overtuigd dat het met het voetbal op het Kiel definitief amen en uit was. Alles lag toen op zijn gat: een immense schuldenberg, lonen die niet werden betaald, zever en ambras, ongeïnteresseerde spelers - strandjanetten blijf ik ze noemen -, degradatie ... En daarna boeken toen. Gedaan. Finito. Geloof me, ik heb traantjes gelaten in die periode. Van woede, ontgoocheling en frustratie. Ziek was ik ervan. Ik was mijn ploeg, mijnen Beerschot, in al die jaren, zelfs in die allermoeilijkste periode in 1999, trouw gebleven.  Maar toen, na dar Vanoppen-gedoe, wou ik stoppen. Ik was het zottekesspel van die twee seizoenen zo beu... Maar ik ben nu zo opgetogen dat ik toch aan boord ben gebleven. Voor mij is Beerschot het beste medicijn om jong te blijven. Mijn vrouw Lydia - een schat van een joenk - is al even blij dat ik terug naar het Kiel, naar den Beerschot kan. Ook zij beseft dat ik thuis in mijne zetel toch maar zou verkommeren. Voor de job als materiaalman ben ik inmiddels te oud geworden, daarvoor heeft de club met de Seba trouwens een perfecte opvolger gevonden. Maar ik draag hier en daar nog wel mijn steentje bij zenne. Omdat ik het niet laten kan en enorm trots ben om erbij te horen. "

Joske Vanhout haalde graag herinneringen op.

"Wat mij bijblijft van al die jaren Beerschotsupporter? Op sportief vlak de successen natuurlijk. Ik was amper zeven jaar toen Beerschot in 1939 zijne laatste van zeven landstitels behaalde, dus echt meegekregen of beleefd heb ik dat moment niet. Het is een vage herinnering. Ik heb wel altijd genoten in het Olympisch Stadion. Van wedstrijden en van spelers. Van een voetballer als Rik Coppens bijvoorbeeld: een artiest, een showman. Den beste van den hoop! Hij is, zeker in de laatste jaren van zijn leven, een echte vriend geworden. Daar was en ben ik ontzettend trots op. Van Lozano heb ik ook genoten hé! Ooooh, de Juan die kon een stukske shotten zeg. En Marc Degryse, nog zo ene. Tijdens de eerste twee jaren Germinal Beerschot. Ik kende hem niet echt toen hij op den Beerschot arriveerde, vond hem op tv altijd wat hautain overkomen. Maar ik heb hem echt leren waarderen tijdens zijn periode op het Kiel: een ongelooflijk goede voetballer, een echte gentleman, een toffe gast op en naast het terrein, op-en-top prof. Hij heeft onze club nog mooie momenten bezorgd, en heeft volkomen terecht een emotioneel afscheid gekregen. Samen met de Rik steekt Degryse er voor mij bovenuit."

"Natuurlijk zijn er een pak droevige momenten geweest: die faillissementen van 1999 en 2013. Toen zaten we diep, amai. Als ik daaraan terugdenk. En ook naar het Germinal-avontuur kijk ik niet graag terug. Akkoord, we hebben in 2005 dan wel den Beker van België gewonnen tegen Club Brugge, maar de sfeer in de club was toen niet zoals het moest zijn. De supporters werden niet gewaardeerd, bij momenten zelfs een beetje als uitschot behandeld. Iemand als Jos Verhaegen heeft me dikwijls op mijn hart getrapt. Geen plezante dingen."

"Maar daar heb ik sinds de heropstart met Wilrijk een dikke streep onder getrokken. Een schoon verhaal, een ambitieus project dat resulteerde in een resem titels. In één rechte lijn van eerste provinciale tot in 1B. Ik zou het o zo graag nog meemaken dat we met Beerschot terug naar 'eerste klas' zouden promoveren", vertelde hij in 2018. Met den Beerschot weer tegen Anderlecht, Club Brugge en Standard spelen. Beerschot in 1A dat is het sportieve doel van de club, en mijn ultieme droom. Als dat lukt dan kan ik in vrede sterven."

Het waren profetische woorden. In 2020 werd Jos' en onze wens immers ingewilligd toen Beerschot de promotiefinales tegen Oud-Heverlee Leuven won en kort daarop weer bij de grote jongens mocht aanschuiven. Joske Vanhout - vergezeld door zijn kleinzoon - weende tranen met tuiten aan Den Dreef in Leuven. "Ge kunt niet geloven hoe gelukkig ik ben dat ik dit nog mocht meemaken", snotterde hij tijdens een innige omhelzing. Erg veel genieten heeft hij echter niet meer gekund. De strikte coronamaatregelen en zijn gezondheid speelden hem parten zodat zijn aanwezigheid in het stadion sindsdien beperkt bleef. "Ik kan en mag geen risico's pakken maar ik blijf onzen Beerschot volgen op tv en heb nog veel contact met de Seba en andere clubmenensen. Met de supporters ook. Het is niet helemaal hetzelfde maar het doet deugd."

Dat Jos Vanhout overleed een dikke maand nadat Beerschot weer degradeerde naar 1B is tekenend. Logisch zeg maar. Toen hij in de slotfase van het voorbije seizoen nog eens naar het Olympisch Stadion was afgezakt - toen Beerschot troosteloos onderaan de rangschikking bengelde en het voor iedereen duidelijk was dat de "operatie redding" niet zou lukken - stapte hij met waterige ogen de perszaal binnen. De glimlach was er nog wel maar niet meer zo uitbundig. "Erg hé?!, zei hij. "Verdomme, we gaan zakken joenge. En toch zullen we daarna van 1B terugvechten zenne. Daar ben ik van overtuigd. Alleen zal den deze er dan niet meer bij zijn, vrees ik."

Jos Vanhout heeft gelijk gekregen. Zoals steeds. Rust zacht joenge'!    

Tekst: Danny Geerts